“Το κορίτσι κοντοστάθηκε και μου είπε με κοφτό, προστακτικό τόνο: Δώστα μου!”

Δεν είναι ένα συνταρακτικό γεγονός ούτε είχε κάποια απρόοπτη κατάληξη η απόπειρα κλοπής που μας περιγράφει αναγνώστρια. Όμως της εντυπώθηκε η ξαφνική πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση με τη νεαρή κλέφτρα, η αντίδραση των υπαλλήλων που υπερασπίστηκαν το μαγαζί τους, αλλά και η αποστασιοποίηση του κοινού. Ήταν ένα περιστατικό που “άνοιξε και έκλεισε απότομα σαν το παράθυρο που το χτυπάει ο αέρας”, όπως μάς λέει, δείγμα όμως του κόσμου που μάς περιβάλλει.

Το περιστατικό σημειώθηκε το βράδυ της Τετάρτης 20 Νοεμβρίου, στην είσοδο καταστήματος στην Ιερά Οδό, πολύ κοντά στον Σταθμό Αγία Μαρίνα.

“Το γενονός που μου συνέβη χθες έξω από ένα κατάστημα στην Ιερά Οδό (εργατικές συνοικίες) ακόμα δεν έχει φύγει από το μυαλό μου. Καθώς έμπαινα, είδα μια νέα κοπέλα να βγαίνει βιαστικά τραβώντας μαζί της ένα γεμάτο καροτσάκι από αυτά του σούπερ μάρκετ. Το πρόσωπό της δεν πρόδιδε κάτι ασυνήθιστο. Διασταυρωθήκαμε στα σκαλοπάτια της εισόδου και σκέφτηκα πως ανήκε στο προσωπικό και πήγαινε εμπόρευμα σε κάποια αποθήκη. Βιαστικά μάλιστα, γιατί από το ξέχειλο καροτσάκι με ρούχα έπεσαν κάνα δυο κομμάτια και την φώναξα να της το πω. Το κορίτσι κοντοστάθηκε, με κοίταξε και μου είπε με κοφτό, προστακτικό τόνο: “Δώστα μου!”.

Πριν προλάβουν στο μυαλό μου να γίνουν πολλοί συνειρμοί από το ύφος και τον “ενικό” που χρησιμοποίησε, αποδείχτηκε πως όλη η σκηνή ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που νόμιζα. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο όρμησαν έξω από το μαγαζί οι πραγματικές πωλήτριες με στολή και κυνηγούσαν την κλέφτρα. Τράπηκε σε φυγή παρατώντας το καλάθι με τα ρούχα.

Έμεινα με ανοιχτό το στόμα, αλλά η αναμπουμπούλα κράτησε πολύ λίγο, τα πράγματα ηρέμησαν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε, σαν να άνοιξε και να έκλεισε απότομα ένα παράθυρο που το χτυπάει ο αέρας. Τόσο απλά… Οι πελάτες που παρακολούθησαν τη σκηνή επέστρεψαν στα ψώνια τους και ο καθένας ίσως στις σκέψεις του για όσα είδε… Ή μήπως δεν προκάλεσε καμία σκέψη; Μόνο μια πωλήτρια μουρμούραγε “πώς γίνεσαι κλέφτης για λίγα ευρώ…”. Δεν είμαι σίγουρη τι με απασχολεί πιο πολύ: Η απαξία της πράξης την οποία αντίκρισα κατά πρόσωπο ή μήπως η ένταξή της σαν μια περίπου “κανονικότητα” σε μια βραδινή έξοδο για ψώνια; Από την ασήμαντη κλέφτρα της Ιεράς Οδού μέχρι τα “τα καλά σαλόνια” η διάθεση της αρπαγής είναι παρούσα, ο κόσμος μας είναι ταραγμένος για λίγα ή πολλά ευρώ.”